​

 

Nu ik het beroep van doula inmiddels al een tijdje beoefen, begrijp ik beter waarom het voor mij zo moeilijk was destijds gehoor te geven aan mijn roeping. Ik denk dat er in onze cultuur nog steeds veel angst is voor de creërende kracht van vrouwen die zwangerschap en bevallen in essentie zijn. Het is immers niet niets als je in staat bent nieuw leven te produceren en op de wereld te zetten.
 

Ik denk dat er een paradox zit in de manier waarop we het fenomeen geboorte als maatschappij benaderen. Aan de ene kant  hebben we de neiging het af te schilderen als iets gevaarlijks dat van buitenaf beheerst en en gecontroleerd moet worden. Daarmee communiceren we dat moeders niet in staat zijn hun eigen creatieve krachten te dragen en te kanaliseren. Aan de andere kant bagatelliseren we systematisch de omvang van het fenomeen en het effect dat het op onze levens kan hebben. Hiermee zeggen we indirect dat mensen afwijkend zijn wanneer ze tijd en ondersteuning nodig hebben om hun ervaringen te verwerken, te integreren en te helen.

​

Het werk van een doula is, denk ik dan ook, tweezijdig. Aan de ene kant is de doula er om ervoor te zorgen dat de geboortekrachten worden gerespecteerd en ondersteund. Ze is er om ervoor te waken dat de bevallende persoon het zwaartepunt van het geboorteproces is en blijft. Dat zij de persoon is die uiteindelijk bepaalt wat er wel (en wat er niet) met haar lichaam gebeurt.

Aan de andere kant draait het werk van de doula om het creëren van een ruimte waarin mensen kwetsbaar kunnen zijn, zonder te worden afgedaan als incompetent. De doula is er om ervoor te zorgen dat de bevallende geëerd en gewaardeerd wordt voor diens enorme prestatie én dat de impact van die prestatie wordt erkend.

​

In een tijd waarin veel vrouwen hun bevalling nog altijd als een traumatische gebeurtenis ervaren omdat ze zich niet gehoord en niet gezien voelen, is dit radicaal werk waar moed en vasthoudendheid voor nodig zijn.