Hoe ik doula werd
Een wijze vrouw uit Mexico vertelde me eens dat een vroedvrouw ziek wordt, wanneer ze geen bevallingen begeleidt. Ik weet niet of dat waar is en ook niet of het ook voor doula's geldt, maar voor mij klopte dat als een bus.
Toen ik zwanger was van mijn derde kind, kwam ik in een depressie terecht die zo zwaar was dat de artsen het raadzaam vonden dat ik - gedurende enkele maanden - werd opgenomen. Vlak voor de bevalling mocht ik naar huis, waar mijn zoon werd geboren.
Ik had het geluk tijdens mijn zwangerschap en bevalling begeleid te worden door een jonge, maar zeer toegewijde verloskundige, die me op een bepaald moment zei: "Zou jij geen doula moeten worden?"
Het idee had na mijn tweede zwangerschap, toen ik me opnieuw aan het oriënteren was op werk, een tijdje door mijn hoofd gespeeld, maar op de een of andere manier vond ik allerlei redenen en excuses om die kant niet op te gaan. Want wie was ik om te denken dat zo'n mooi beroep het mijne zou kunnen zijn? Of juist: was zo'n doula überhaupt wel nodig?
Nou, nodig zijn doula's misschien strikt genomen niet, maar wel ontzettend waardevol, zo ervaarde ik toen ik - ondanks mijzelf, een jaar na de geboorte van mijn zoon een training volgde en als doula begon te werken. Ik was verrukt over wat ik voor mijn cliënten kon betekenen. Over hoe ik er aan bij kon dragen dat zij in charge bleven tijdens hun bevalling. Over hoe ik kon helpen hun pijn draaglijk te maken, of hen in staat te stellen om haar te dragen. Hoe ik vrouwen en hun partners kon helpen de keuzes te maken waar ze zich goed bij voelden, over de liefde, het vertrouwen en de veiligheid die ik hen kon bieden. Dit was wie ik wás.
​