top of page

About Me

In het algemeen (bio)

Ik werd geboren in 1980, in Utrecht, waar ik - na een jeugd in de Doornse bossen -  enkele jaren studeerde (geneeskunde en sociale wetenschappen). Een deel van mijn studie bracht ik door in Zuid-Amerika, waar ik ook veel reisde, tango leerde dansen en mijn Spaans perfectioneerde.

 

Bij terugkomst in Nederland verhuisde ik naar Amsterdam, waar ik een master Media & Cultuur afrondde, werkte in verschillende functies in de culturele en educatieve sector en mijn Uruguayaanse partner Gerardo leerde kennen.

 

Hierna begon voor mij een periode van zelfonderzoek en -ontplooiing. Ik deed een clownsopleiding op Ibiza en een opleiding healing en energiewerk in Utrecht; pakte werk op dat me bracht wat ik op dat moment nodig had. Zo creëerde ik als het ware mijn eigen school of life.

 

Tussen 2013 en 2019 kregen Gerardo en ik drie kinderen. Ongeveer een jaar na de geboorte van de derde, begon ik met mijn werk als doula.

Hoe ik doula werd

Een wijze vrouw uit Mexico vertelde me eens dat een vroedvrouw ziek wordt, wanneer ze geen bevallingen begeleidt. Ik weet niet of dat waar is en ook niet of het ook voor doula's geldt, maar voor mij klopte dat als een bus.

 

Toen ik zwanger was van mijn derde kind, kwam ik in een depressie terecht die zo zwaar was dat de artsen het raadzaam vonden dat ik - gedurende enkele maanden - werd opgenomen. Vlak voor de bevalling mocht ik naar huis, waar mijn zoon werd geboren.

Ik had het geluk tijdens mijn zwangerschap en bevalling begeleid te worden door een jonge, maar zeer toegewijde verloskundige, die me op een bepaald moment zei: "Zou jij geen doula moeten worden?"


Het idee had na mijn tweede zwangerschap, toen ik me opnieuw aan het oriënteren was op werk, een tijdje door mijn hoofd gespeeld, maar op de één of andere manier vond ik allerlei redenen en excuses om die kant niet op te gaan. Want wie was ik om te denken dat zo'n mooi beroep het mijne zou kunnen zijn? Of juist: was zo'n doula überhaupt wel nodig?

Nou, nodig zijn doula's misschien strikt genomen niet, maar wel ontzettend waardevol, zo ervaarde ik toen ik - ondanks mijzelf, een jaar na de geboorte van mijn zoon een training volgde en als doula begon te werken. Ik was verrukt over wat ik voor mijn cliënten kon betekenen. Over hoe ik er aan bij kon dragen dat zij in charge bleven tijdens hun bevalling. Over hoe ik kon helpen hun pijn draaglijk te maken, of hen in staat te stellen om haar te dragen. Hoe ik vrouwen en hun partners kon helpen de keuzes te maken waar ze zich goed bij voelden, over de liefde, het vertrouwen en de veiligheid die ik hen kon bieden. Dit was wie ik wás.

Mijn visie

Nu ik het beroep van doula inmiddels al een tijdje beoefen, begrijp ik beter waarom het voor mij zo moeilijk was destijds gehoor te geven aan mijn roeping. Ik denk dat er in onze cultuur nog steeds veel angst is voor de creërende kracht van vrouwen die zwangerschap en bevallen in essentie zijn. Het is immers niet niets als je in staat bent nieuw leven te produceren en op de wereld te zetten.
 

Ik denk dat er een paradox zit in de manier waarop we het fenomeen geboorte als maatschappij benaderen. Aan de ene kant  hebben we de neiging het af te schilderen als iets gevaarlijks dat van buitenaf beheerst en en gecontroleerd moet worden. Daarmee communiceren we dat moeders niet in staat zijn hun eigen creatieve krachten te dragen en te kanaliseren. Aan de andere kant bagatelliseren we systematisch de omvang van het fenomeen en het effect dat het op onze levens kan hebben. Hiermee zeggen we indirect dat mensen afwijkend zijn wanneer ze tijd en ondersteuning nodig hebben om hun ervaringen te verwerken, te integreren en te helen.

​

Het werk van een doula is, denk ik dan ook, tweezijdig. Aan de ene kant is de doula er om ervoor te zorgen dat de geboortekrachten worden gerespecteerd en ondersteund. Ze is er om ervoor te waken dat de bevallende persoon het zwaartepunt van het geboorteproces is en blijft. Dat zij de persoon is die uiteindelijk bepaalt wat er wel (en wat er niet) met haar lichaam gebeurt.

Aan de andere kant draait het werk van de doula om het creëren van een ruimte waarin mensen kwetsbaar kunnen zijn, zonder te worden afgedaan als incompetent. Ze is er om ervoor te zorgen dat de bevallende geëerd en gewaardeerd wordt voor diens enorme prestatie én dat de impact van die prestatie wordt erkend.

​

In een tijd waarin veel vrouwen hun bevalling nog altijd als een traumatische gebeurtenis ervaren omdat ze zich niet gehoord en niet gezien voelen, is dit radicaal werk waar moed en vasthoudendheid voor nodig zijn.

bottom of page